بزرگنمایی:
مجید اسدی خبرنگار روزنامه جمهوری اسلامی /نخستین روز از ذی القعده خورشید از آسمان مدینه طلوع کرد با ولادت بانوی عصمت و نجابت.
سخن از بانویی است که گلدسته‌های حرمش، به آسمان آستان رضوی (ع) نزدیک
است و همانند زینب (س) برای قیام قربانی داد و خورشید عاشورا را با صبر
تعریف کرد و همواره قلب قُم می تپد به طنین نجوایی که ؛"هرکس معصومه
علیهاالسلام را در قم زیارت کند، گویی مرا زیارت کرده است" .
حضرت فاطمه معصومه سلام الله علیها در اوّلین روز ماه ذى القعده سال 173
هجری قمری، 25 سال بعد از تولد حضرت امام رضا (ع) در شهر مدینه منوّره
چشم به جهان گشود.
از میان فرزندان بزرگوار حضرت امام موسى بن جعفر(ع)، دو فرزند ایشان
یعنى حضرت امام على بن موسى الرضا (ع) و حضرت فاطمه کبری (ع) ملقّب به
معصومه (س) ، از ویژگی های خاص برخوردار بوده اند تا ادامه دهنده خطّ
امامت بعد از پدر باشند.
حضرت
معصومه به همراه امام رضا (ع) هر دو در دامان پاک یک مادر بزرگوار به نام
حضرت نجمه خاتون (س) که از مهاجران مغرب بود، رشد و پرورش یافته اند. این
در حالى است که پدر بزرگوارشان پیوسته در زندان هارون الرشید بسر مى بردند و
سرانجام در همان زندان، هنگامى که حضرت معصومه (س) در سن ده سالگى بود، به
شهادت رسیدند و از آن زمان به بعد حضرت معصومه (س) تحت مراقبت برادرش امام
رضا (ع) قرار گرفت.
نام حضرت معصومه، فاطمه است. در کتاب های روایی و تاریخی نیز، از آن
حضرت با عنوان فاطمه بنت موسى بن جعفر (ع) یاد شده است،امّا صدها سال است
که آن حضرت با این لقب مشهور هستند، و این لقب نزد ایرانیان تبدیل به اسم
برای ایشان شده است.
حضرت معصومه (س)، معصوم به معنایی که در مورد پیامبران و امامان به کار
می رود نبوده، امّا ایشان دارای طهارت روح و کمالات معنوی بالایی بودند، به
گونه ای که به زائرانش وعده بهشت داده شده است.
لازم به ذکر است که عصمت امر نسبی است. با توجه به روایاتی که در شان و
منزلت حضرت معصومه وارد شده است، می توان مرتبه ای از عصمت ، نه در حد ائمه
برای ایشان قائل شد. این مسئله در حق چنین بانویی بعید به نظر نمی رسد؛
چرا که این حد از عصمت به معنای دوری از گناه در زندگی عالمان بزرگ نیز
فراوان مشاهده می شود.
در
سال 200 هجرى قمرى در پى اصرار و تهدید مامون عباسى سفر تبعید گونه حضرت
رضا (ع) به مرو انجام شد و آن حضرت بدون این که کسى از بستگان و اهل بیت
خود را همراه خود بیاورند راهى خراسان شدند.
حضرت معصومه یک سال بعد از هجرت تبعید گونه حضرت رضا (ع) به مرو، در سال
201 هجری قمری، به شوق دیدار برادر و ادای رسالت زینبی و پیام ولایت، به
همراه عده اى از برادران و برادرزادگان به طرف خراسان حرکت کرد و در هر شهر
و محلى مورد استقبال مردم واقع مى شد. در شهر ساوه عده اى از مخالفان اهل
بیت که از پشتیبانى ماموران حکومت برخوردار بودند، سر راه کاروان آنان را
گرفته و با همراهان حضرت وارد جنگ شدند، در نتیجه تقریباً همه مردان کاروان
به شهادت رسیدند، حتى بنابر نقلى حضرت (س) معصومه را نیز مسموم کردند.
به هر حال، یا بر اثر اندوه و غم زیاد از این ماتم و یا بر اثر مسمومیت
از زهر جفا، حضرت فاطمه معصومه (س) بیمار شدند و چون دیگر امکان ادامه راه
به طرف خراسان نبود، قصد شهر قم را نمود. حدوداً در روز 23 ربیع الاول سال
201 هجرى قمرى حضرت وارد شهر مقدس قم شدند و در محلى که امروز «میدان میر»
نامیده مى شود در منزل «موسى بن خزرج» فرود آمدند که افتخار میزبانى حضرت
نصیب او شد.
آن بزرگوار به مدت 17 روز در این شهر زندگى کرد. محل زندگی و عبادت آن
حضرت در مدرسه ستیه به نام «بیت النور» بود که هم اکنون محل زیارت
ارادتمندان آن حضرت است.
سالروز ولادت حضرت معصومه (س ) در تقویم ملی ایران به نام روز دختر و برای ارج نهادن به این قشر وسیع از جامعه نامگذاری شده است.